Slapen in een tochtig huis in België, repeteren in een oude school waar kansarme jongeren worden opgevangen om uiteindelijk zelf in de telefoon te klimmen om optredens te regelen. Saxofonist/klarinettist Steven Kamperman doet het allemaal voor zijn nieuwe project ‘City Maps,’ “Ik wens iedereen een jazzcarrière toe!”
Steven Kamperman trok het afgelopen jaar samen met zijn Nederlandse bandleden Jorrit Westerhof (gitaar) en Dion Nijland (bas), én met een ‘Verklaring op Eer’ op zak, een aantal maal naar België om er samen met de Belgische trompettist Bart Maris te werken aan zijn muzikale project ‘City Maps.’ De residentie werd opgezet met hulp van het internationale programma Stepping Stone en is een samenwerking tussen Powered by TINC en Jazzlab Gent.
Tochtig huis
“Het grootste wonder van deze residentie is misschien wel dat niemand tussendoor besmet is geraakt,” zegt Kamperman een aantal dagen na de presentatie in Gent opgewekt. “Een kink in de kabel is er zo.” De repetities zouden oorspronkelijk plaatsvinden in De Handelsbeurs in Gent, maar daar was de ruimte te klein. “We weken daarom uit naar Barts eigen huis, nog tochtig vanwege een verbouwing, met ertegenover een oud schoolgebouw waar nu een organisatie zit die kansarme jongeren opvangt. Toevallig wordt die organisatie gerund door een oude jazzdrummer. Het is een ongelofelijk mooie en inspirerende plek. Op een gegeven moment kwamen de jongeren binnenlopen en hebben we met ze geluncht. Ik hoorde daarna dat een meisje het nog heel lang over ons had. Misschien lopen er dadelijk wat meer jazzmuzikanten rond.” En dan lachend: “alsof we er daar nog niet genoeg van hebben! Nee… Ik wens iedereen een jazzcarrière toe. Het is heel leuk!”
Duurzaam netwerk
Stepping Stone is opgezet om makers te helpen in hun duurzame internationale carrière. Iets dat Kamperman gezien zijn geschiedenis niet nodig lijkt te hebben. Zo reisde hij met het Turks-Nederlands ensemble Baraná al de hele wereld rond, tot aan Siberië aan toe, en trad hij met het orgeltrio HOT al regelmatig op in Belgische kerken. Toch ziet hij juist in deze tijd veel meerwaarde in deze residentie: “Corona heeft veel veranderd. Het lijkt mij nu veel zinniger om te investeren in een lokaal speelcircuit tussen Nederland, België en Duitsland, dan dat ik weer in Tadzjikistan of Mexico ga spelen. Ik speelde inderdaad overal en met heel veel plezier, maar het voelt ook heel inefficiënt. Je moet in het vliegtuig stappen, wat weer niet fijn is voor het milieu. En het kost behoorlijk wat geld, dus moet er ook weer een reissubsidie aangevraagd worden. In deze tijd ligt het voor de hand dat het circuit wat kleiner wordt, waarbij de samenwerkingen intensiever worden.”
De residentie ging dus verder dan alleen een artistieke ondersteuning voor het ‘City Maps’ project. Zo had Kamperman veel aan de steun van Jazzlab om zijn netwerk verder uit te bouwen. Maar had hij zelf na zijn vele optredens dan al niet een groot netwerk? “Was dat maar zo!” reageert hij. “In Nederland is sowieso alles heel klein geworden. Toen ik begin jaren 90 begon, had je een boek van tachtig pagina’s met alle contacten van podia en programmeurs. Ik denk dat je nu met twee A4tjes met informatie over wie wat doet binnen de jazzscene al heel ver komt. Bij Baraná hadden we een boeker die de optredens regelde. Ik onderhield zelf dus ook geen buitenlands netwerk en heb er in actieve zin niet veel aan overgehouden. Zeker in België was mijn netwerk beperkt. Lobke van Jazzlab heeft me heel goed geholpen. We hebben talloze zoomsessies gedaan, lijstjes met contactpersonen doorgenomen en een presentatiemoment georganiseerd.”
Boulevard Saint-Michel
Na een aantal verschuivingen mocht Kamperman met zijn drie bandleden op 8 juni in Leuven optreden voor een handjevol professionals. Wat kregen deze programmeurs te zien en te horen? “Ik hanteer de slogan: it’s not a concert, it’s a trip. Het is een soort van reis door de stad. Mensen krijgen een kaart, een route met de titels. En op twee projectieschermen, in de vorm van verkeersborden, zien ze visuals die te maken hebben met de muziekstukken. Ik doe ook geen aankondigen tussen de nummers. Je moet zelf je weg vinden in de stad.”
De visuals worden gemaakt door VJ Henrietta Müller, maar ook Kamperman zelf heeft beelden opgenomen voor ‘City Maps.’ “Ik hou erg van de stad. In Parijs ben ik om vijf uur ’s ochtends opgestaan en heb ik gefilmd op de Boulevard Saint-Michel. Dat contrast met de stille nacht en de drukke ochtend met de herrie, de snelheid en het inhalen van auto’s vind ik fascinerend.“
En nu moet hij dus aan de slag met dat lijstje van Lobke om optredens te regelen, ook omdat in december een albumrelease gepland is. ”Ik moet zelf in de telefoon klimmen. Maar ik heb het vertrouwen dat dit traject zich in een mooie rij optredens gaat vertalen.” De eerste optredens zijn al gepland: op 10 december in TivoliVredenburg en 11 december in de PlusEtage in Baarle-Nassau.